ΞΕΦΟΥΣΚΩΣΕ ...ΑΔΟΞΩΣ ...Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ 700 Ευρώ...
Η G700 έκλεισε τον κύκλο της..ΤΙ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ!
Όταν τον Ιανουάριο του 2007 ανεβάσαμε τη G700 στην τότε μικρή, αλλά με ταχύτητα φωτός διογκούμενη ελληνική blogoσφαιρα, επιχειρήσαμε να δώσουμε φωνή σε μια αγνοημένη σιωπηλή πλειοψηφία. Τους νέους ηλικίας 25 με 35 οι οποίοι στα πρώτα τους βήματα στον εργασιακό στίβο έβλεπαν τα όνειρά τους να συνθλίβονται.
Στην τότε Ελλάδα της "δανεικής ευημερίας" και των ισχυρών ρυθμών μεγέθυνσης ελέω ξέφρενης κατανάλωσης και υπερχρέωσης, οι ελπίδες των νέων χάνονταν σε μια αγορά εργασίας υπέρ-ρυθμισμένη, όμως άναρχη, όπου κυριαρχούσαν η απουσία πολλών και καλών θέσεων εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές, η πολυαπασχόληση, η υπερεργασία, η ετεροαπασχόληση, η μη τήρηση των εργασιακών κανόνων, η ιδιωτική υπερχρέωση, το έλλειμμα προοπτικής. Οι προσδοκίες της γενιάς μας γκρεμίζονταν εξαιτίας ενός μοντέλου ανάπτυξης, του μεταπολιτευτικού, το οποίο είχε προ πολλού εξαντλήσει τα όριά του, με μια οικονομία αντιπαραγωγική, μια επιχειρηματικότητα ρηχή, ένα κράτος υπερχρεωμένο και αναποτελεσματικό, ένα κοινωνικό σύστημα άδικο, αντινεανικό και γεροντοκρατικό. Ήταν το σύστημα "μεταπολιτευτική Ελλάδα" που θεμελιώθηκε πάνω στη γενεακή αδικία και το οποιό ήδη από το 2008 προβλέψαμε ότι θα καταρρεύσει με κρότο.
Δώσαμε λοιπόν στη γενιά μας την ονομασία «γενιά των 700 ευρώ», θέλοντας να θέσουμε στο επίκεντρο της δημόσιας ατζέντας, κωδικοποιημένα και εύληπτα, μια πραγματικότητα που οι Έλληνες δεν είχαν συνειδητοποιήσει, παρά το γεγονός ότι τη βίωναν καθημερινά. Θελήσαμε να αφυπνίσουμε την κοινωνία από τον λήθαργο στον οποίο τη βύθιζαν τα αναχρονιστικά αιτήματα διάφορων εφήμερων, μονοθεματικών και κομματικά κατασκευασμένων «κινημάτων» όπως η "γενιά του 16". Στόχος μας ήταν να αναδείξουμε το πραγματικό κοινωνικό ζήτημα. Τη γενιά των 700 ευρώ. Μια γενιά θύμα των διαχρονικά γενεακά άδικων δημόσιων πολιτικών και των πρακτικών που επικρατούσαν στην αγορά.
Το καταφέραμε. Ήδη από τα πρώτα της βήματα η G700 χτύπησε ευαίσθητες χορδές στο συλλογικό υποσυνείδητο καταφέρνοντας να γίνει ένα μικρό αλλά ηχηρό καμπανάκι αφύπνισης για πολλούς συνομήλικους μας και μη. Στην πορεία της G700, η «γενιά των 700 ευρώ» έγινε διακριτό κοινωνικό φαινόμενο, αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και αναλύσεων στα ελληνικά και ξένα Μέσα, πρωτοσέλιδο θέμα των εφημερίδων, έμπνευση για θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές, ορατή κοινωνική ομάδα που τα κόμματα επιχείρησαν να εκπροσωπήσουν, να καπελώσουν ή να αντιπαρατεθούν πολιτικά γύρω από τα συμφέροντα της. Μια ομάδα νέων παιδιών την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκρινε σκόπιμο να καλέσει στην ημέρα Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 2007.
Εισβάλαμε για τα καλά στη δημόσια ατζέντα. Δεν πατήσαμε όμως την μπανανόφλουδα της πολιτικής και μιντιακής δημαγωγίας που αναπτύχθηκε γύρω από το νέο κοινωνικό φαινόμενο. Ευθύς εξαρχής δηλώσαμε αντίπαλοι της κλάψας και της μιζέριας, του αριστερού δήθεν, του λαϊκισμού και της πελατειακής δημοκοπίας, αλλά και των υπερ-απλουστευμένων φιλελεύθερων και συντηρητικών δοξασιών. Στηλιτεύσαμε επίσης νοοτροπίες της γενιάς μας με τις οποίες δεν συμφωνούσαμε, ειδικά τους χλιδάνεργους, αλλά και τη φυσική ροπή στην πολιτική αδιαφορία και την αποχή.
Στα πεντέμισι χρόνια λειτουργίας προτάξαμε συστηματικά πρακτικές, ευρωπαϊκές, πλην όμως αντιδημοφιλείς για πολλούς λύσεις σε σημαντικά ζητήματα (Agenda G700), τα οποία τα Μέσα καπηλεύονταν και οι πολιτικοί απλά διαπίστωναν ρητορικά, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τα λύσουν πρακτικά, καθώς υπήρχε κόστος. Κόστος από τη σύγκρουση με την παραδοσιακή εκλογική πελατεία, καθώς και τα οργανωμένα εγωιστικά συμφέροντα, που πέρα από τα συνήθη οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά (συντεχνίες του κράτους, πάσης φύσεως προσοδοθήρες - ραντιέρηδες και πιράνχας της ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας), είχαν και σαφή δημογραφικό πρόσημο. Οργανώνονταν γύρω από τους αριθμητικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρούς «χρυσούς» μεσο-υπερήλικες βολεμένους Έλληνες πολίτες. Ως επί το πλείστον τη γενιά του Πολυτεχνείου που λειτούργησε ως φρουρά του μεταπολιτευτικού status quo.
Αυτές ακριβώς οι προτάσεις και οι ιδέες προσδιόρισαν και τη στάση μας στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ατομικά, ο καθένας και η κάθε μία από εμάς μπορεί να είχε τις αντιλήψεις και τα πιστεύω του, την κομματική ή μη ταύτισή του, ακόμα και συμμετοχή. Συλλογικά, όμως, στηρίξαμε πολιτικές συμβατές με την ατζέντα της G700 για "Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση", ρήξη με το σύστημα Ελλάδα, ενίσχυση της γενεακής δικαιοσύνης και δημιουργία ενός New Deal για τη νέα γενιά.
Αν και προοδευτικοί, ουδέποτε μας θάμπωσαν οι μεγάλες ιδεολογικές αφηγήσεις της βιομηχανικής εποχής, ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός παρότι λάβαμε μέρος ως καλεσμένοι σε διάφορα ιδεολογικοπολιτικά φόρα. Ούτε φυσικά στοιχηθήκαμε πίσω από κόμματα, παρά το γεγονός ότι συνευρεθήκαμε με πολλούς από τους εκπροσώπους τους, ενώ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το Σεπτέμβριο του 2007 και μετά είχαμε το θάρρος να στηρίξουμε ή να απορρίψουμε ανοιχτά διαφορετικά κόμματα ανάλογα με το εκάστοτε διακύβευμα και κριτήριο τη δική μας γενεακή ατζέντα. Σε βαθμό παρεξήγησης...
Σκοπός ήταν πάντα η λειτουργία της G700 ως ενεργού μέλους της κοινωνίας των πολιτών και συγκεκριμένα του κινήματος του διαδικτύου - Netroots που προωθεί μια ατζέντα γενεακής δικαιοσύνης και στηρίζει τους νέους. Η λογική μας ήταν ότι τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών.
Πρώτον, θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.
Δυστυχώς και κατ´ αναλογία της ελληνικής ατροφικής offline κοινωνίας πολιτών, το ελληνικό διαδίκτυο δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του προς αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση του εξαντλείται στην ηλεκτρονική παραδημοσιογραφία των εκβιασμών, της εντυπωσιοθηρίας και της "δολοφονίας χαρακτήρων" ενώ και τα όποια "κινήματα του Διαδικτύου" ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα καθώς δεν διαθέτουν πολιτική ραχοκοκαλιά, συστηματική παρουσία και παρέμβαση στα δημόσια πράγματα. Κι όμως το διαδίκτυο αποτελεί ένα πανίσχυρο εργαλείο, μαζικό, φθηνό και ασύλληπτα δημοκρατικό, για όποιον επιθυμεί να διεμβολίσει τη δημόσια ατζέντα εκφράζοντας υπαρκτά και δίκαια κοινωνικά αιτήματα. Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά μέσα χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση. Η επί πεντέμισι χρόνια παρουσία και δράση της G700 αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Δεύτερον, προσφέρει κοινωνική στήριξη σε ομάδες που την έχουν ανάγκη. Με αυτή τη λογική δημιουργήσαμε το "Συνήγορο του Εργαζόμενου" στον οποίο μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί διαδικτυακά και να λάβει απαντήσεις σε ερωτήματα γύρω από εργασιακά ζητήματα.
Ταυτόχρονα, επιχειρήσαμε να βγούμε κι εκτός blogoσφαιρας. Να γίνουμε grassroots. Δεν καταφέραμε να έχουμε διάρκεια. Όμως, στον ένα περίπου χρόνο (2008-2009) που διήρκησε αυτή μας η προσπάθεια μετρήσαμε ορισμένες σημαντικές επιτυχίες.
Τον Φεβρουάριο του 2008 κινητοποιηθήκαμε και πετύχαμε τη μεταμεσονύκτια λειτουργία του Μετρό της Αθήνας κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ήταν η επιτομή της ενορχήστρωσης μιας επιτυχούς καμπάνιας χωρίς βία, χωρίς αίμα, καταστροφές ή βανδαλισμούς.
Παράλληλα συνεργαστήκαμε με άλλες ομάδες της κοινωνίας των πολιτών για την προώθηση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές, εξέλιξη για την οποίαβραβευτήκαμε με το βραβείο του "Ευρωπαίου Πολίτη" του 2008 μαζί με άλλες 35 οργανώσεις και θεσμούς ανά την Ευρώπη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προηγουμένως, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη συνάντησή μας στο Προεδρικό Μέγαρο τον Δεκέμβριο του 2008 όπου προσήλθαμε να καταγγείλουμε τη βία και τους βανδαλισμούς κατά τα "Δεκεμβριανά", είχε αναγνωρίσει τη γενεακή δικαιοσύνη ως βασική συνιστώσα της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη G700 ως πρωτοπόρο στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.
Πάνω απ’ όλα, σαν ενεργά μέλη του κινήματος του διαδικτύου, των Ελλήνων netroots, δεν σταματήσαμε ποτέ να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τη γενεακή και κοινωνική καταιγίδα που είδαμε να μας χτυπάει την πόρτα. Αναδείξαμε τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκτός το ζήτημα της εργασιακής επισφάλειας των νέων, προειδοποιήσαμε για τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε δουλοπαροικία του χρέους, είδαμε τη χρεοκοπία να έρχεται, όταν στην Ελλάδα επικρατούσε η θεωρία της θωρακισμένης οικονομίας, περιγράψαμε επακριβώς την επερχόμενη κρίση αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, προσπαθήσαμε έγκαιρα να αναδείξουμε τις επιπτώσεις της μεταρρυθμιστικής αδράνειας, η οποία σε συνδυασμό με την κρίση καθιστά τη γενιά μας "γενιά Ιφιγένεια", μια χαμένη γενιά που καλείται να θυσιαστεί για να σωθεί η χώρα.
Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις και τις προτάσεις μας για μεταρρυθμίσεις (Ατζέντα G700) δεν εισακουστήκαμε.
Τα ίδια κόμματα και Μέσα που έκαναν μόδα τη «γενιά των 700 ευρώ», αγνόησαν παντελώς την ατζέντα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχε προχωρήσει από καιρό. Οδήγησαν έτσι τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Με αφορμή την παγκόσμια τραπεζική κρίση του 2008, η Ελλάδα σήμερα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση που έζησε μετά το ’50. Μια κρίση που πηγάζει ΚΑΙ από τη συσσωρευμένη γενεακή ανισότητα όπως αυτή αποτυπώνεται κυρίως στη δημόσια υπερχρέωση και στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα της οξείας κρίσης έχει αλλάξει ριζικά και τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε και έδρασε η G700 από τον Ιανουάριο του 2007 και μετά. Και δεν αναφερόμαστε απλά στη δραστική περικοπή του βασικού μισθού κάτω από τα 700 ευρώ.
Δεν υπάρχει πια γενιά των 700 ευρώ με την έννοια που αυτή υπήρχε το 2007.
Επιπρόσθετα, έχουν αλλάξει τα ειδοποιά στοιχεία της επισφάλειας που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα τον Ιανουάριο του 2007, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα, η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ένας στους δύο πλέον είναι χωρίς δουλειά. Δεκάδες χιλιάδες αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Παράλληλα, τα τελευταία δυόμιση χρόνια, άλλαξε ριζικά ο χάρτης των νέων μέσων δικτύωσης. Το 2007 τα blogs μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας με τον αριθμό τους να τριπλασιάζεται κάθε χρόνο και τα παραδοσιακά Μέσα να εκστασιάζονται με συνεχή αφιερώματα για τη νέα μόδα. Σήμερα αυτό πια δεν ισχύει. Το blogging έχει περιοριστεί σε εμβέλεια με το twitter και το Facebook να έχει κυριαρχήσει κατά κράτος. Υπερτερεί πια οτιδήποτε απαιτεί σύντομα, συνθηματολογικά μηνύματα, χαλαρή επικοινωνία της ατάκας χωρίς ανάλυση και χωρίς να χρειαστεί κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να επικοινωνήσει. Παρότι μπήκαμε δυνατά και σ’ αυτό το πεδίο η αλήθεια είναι ότι παραμένουμε αμετανόητοι bloggers.
Τέλος, στα πεντέμισι χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν ως ήταν αναμενόμενο και οι ζωές των πρωταγωνιστών της G700. Κάποτε ήμασταν ηλικιακά και εργασιακά στον μέσο όρο. Γεωγραφικά όλοι στην Ελλάδα. Εκπροσωπούσαμε όλοι αυθεντικά τη γενιά μας. Πλέον, ουδείς στην ομάδα είναι κάτω των 30. Εργασιακά, αν και όχι όλοι, έχουμε ξεφύγει από το στενό πλαίσιο κοινωνικής αναφοράς της γενιάς των 700 ευρώ. Κάποιοι έχουν καταφέρει να θεμελιώσουν θέση στην μεσαία τάξη της χώρας και οι επαγγελματικές ενασχολήσεις τους είναι ασύμβατες με τις ανάγκες και το προφίλ της κίνησης. Έχουν προ πολλού αποχωρήσει. Άλλοι πάλι έχουν συνθλιβεί από την κρίση με αποτέλεσμα τα 700 να τους φαίνονται μαγικό νούμερο. Ζητούμενο γι’ αυτούς η προσωπική επιβίωση. Σε ό, τι αφορά τον τόπο διαμονής, επίσης, κάποιοι έχουν εγκαταλείψει από καιρό την Ελλάδα, ορισμένοι πάλι ετοιμάζονται να φύγουν εντός μηνός για να κάνουν μια νέα αρχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λόγους δομικούς που έχουν να κάνουν με το μεταλλασσόμενο τοπίο της οικονομικής ανασφάλειας και της κοινωνίας στην Ελλάδα, αλλά και λόγους προσωπικούς των μελών της ομάδας, η G700 έκλεισε τον κύκλο της. Το ταξίδι που ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 2007 έφτασε στο τέλος.
Στο ταξίδι αυτό ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν οι σχολιαστές του blog, αλλά και των υπόλοιπων μέσων δικτύωσης, οι οποίοι έδωσαν ζωντάνια στην κοινότητά μας με τον πλουραλισμό των απόψεών τους και την κριτική τους. Πολλοί βρίσκονται από την πρώτη μέρα μαζί μας. Κάποιοι εγκατέλειψαν. Με κάποιους τσακωθήκαμε. Τους ευχαριστούμε θερμά όλους και ζητάμε συγγνώμη από όσους αδικήσαμε.
Αυτό είναι το τελευταίο post που αναρτούμε στο διαδίκτυο. Το επόμενο διάστημα μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου 2012 θα αναρτώνται στο blog κείμενα για τη G700 υπό τη μορφή αφιερώματος. Τα κείμενα θα υπογράφουν επώνυμα ή ψευδώνυμα απλοί πολίτες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές, bloggers και σχολιαστές της G700. Παρακαλούμε όσους θέλουν να γράψουν κάτι να το στείλουν στοgenia700@gmail.com. Τα κείμενα θα ξεκινήσουν να αναρτώνται από τις 20 Αυγούστου και μετά έτσι ώστε να διαβαστεί το παρόν τελικό κείμενο και να ενημερωθούν οι αναγνώστες για το κλείσιμο του blog. Το blog δεν θα κατέβει, αλλά θα παραμείνει ανεβασμένο για όσους θέλουν να το μελετήσουν ή να βρουν υλικό για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν.
Σήμερα κλείνει ένας κύκλος. Η γενιά μας, όμως, έχει ακόμα δρόμο να διανύσει. Δεν έχει γράψει παρά τα πρώτα κεφάλαια στο βιβλίο της δικής της ζωής. Όσο δύσκολη κι αν είναι σήμερα η κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι εμείς θα κληθούμε να πρωταγωνιστήσουμε στην αναστήλωση της χώρας σε όλα τα επίπεδα και απ’ όλα τα μετερίζια.
Οι παλιοί βρίσκονται με το ένα πόδι στην απόσυρση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν τι συνέβη. Οι περισσότεροι δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, στην καλύτερη δίνουν μια μάχη εξιλέωσης από τις αμαρτίες της Μεταπολίτευσης.
Αν και ως G700 είμαστε αγανακτισμένοι με τον τρόπο που η πολιτική τάξη, η πλειονότητα των Μέσων και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν την κρίση, θεωρούμε ότι η κρίση αποτελεί ευκαιρία για ανατροπή του status quo. Η γενιά μας έχει τεράστια ευθύνη να επιδείξει ηθικό σθένος. Από τον τρόπο που εμείς θα λειτουργήσουμε στην προσωπική και συλλογική δημόσια ζωή θα εξαρτηθεί η ποιότητα του νέου κύκλου που θα ανοίξει για τη χώρα σε μερικά χρόνια. Αρκεί να μην εγκλωβιστούμε σε ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις. Αρκεί να μην επαναφέρουμε στο προσκήνιο ψευτο-ιδεολογήματα, διχαστικές προσεγγίσεις ή πολυσυλλεκτικές "λύσεις σούπα". Είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να διαψεύσουμε τους πάντες με τις ατομικές και συλλογικές μας επιλογές. Το τέλος της κρίσης πρέπει να μας βρει νικητές. Κανείς μας δεν θέλει να ζήσει ή να λέει ότι προέρχεται από μια χώρα παρία, μαύρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική τρύπα στη Βαλκανική. Δεν θέλουμε να γίνουμε χαμένη γενιά. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, απαιτείται να θέσουμε τις δικές μας άμεσες κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες. Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που μας αξίζει.
Στην τότε Ελλάδα της "δανεικής ευημερίας" και των ισχυρών ρυθμών μεγέθυνσης ελέω ξέφρενης κατανάλωσης και υπερχρέωσης, οι ελπίδες των νέων χάνονταν σε μια αγορά εργασίας υπέρ-ρυθμισμένη, όμως άναρχη, όπου κυριαρχούσαν η απουσία πολλών και καλών θέσεων εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές, η πολυαπασχόληση, η υπερεργασία, η ετεροαπασχόληση, η μη τήρηση των εργασιακών κανόνων, η ιδιωτική υπερχρέωση, το έλλειμμα προοπτικής. Οι προσδοκίες της γενιάς μας γκρεμίζονταν εξαιτίας ενός μοντέλου ανάπτυξης, του μεταπολιτευτικού, το οποίο είχε προ πολλού εξαντλήσει τα όριά του, με μια οικονομία αντιπαραγωγική, μια επιχειρηματικότητα ρηχή, ένα κράτος υπερχρεωμένο και αναποτελεσματικό, ένα κοινωνικό σύστημα άδικο, αντινεανικό και γεροντοκρατικό. Ήταν το σύστημα "μεταπολιτευτική Ελλάδα" που θεμελιώθηκε πάνω στη γενεακή αδικία και το οποιό ήδη από το 2008 προβλέψαμε ότι θα καταρρεύσει με κρότο.
Δώσαμε λοιπόν στη γενιά μας την ονομασία «γενιά των 700 ευρώ», θέλοντας να θέσουμε στο επίκεντρο της δημόσιας ατζέντας, κωδικοποιημένα και εύληπτα, μια πραγματικότητα που οι Έλληνες δεν είχαν συνειδητοποιήσει, παρά το γεγονός ότι τη βίωναν καθημερινά. Θελήσαμε να αφυπνίσουμε την κοινωνία από τον λήθαργο στον οποίο τη βύθιζαν τα αναχρονιστικά αιτήματα διάφορων εφήμερων, μονοθεματικών και κομματικά κατασκευασμένων «κινημάτων» όπως η "γενιά του 16". Στόχος μας ήταν να αναδείξουμε το πραγματικό κοινωνικό ζήτημα. Τη γενιά των 700 ευρώ. Μια γενιά θύμα των διαχρονικά γενεακά άδικων δημόσιων πολιτικών και των πρακτικών που επικρατούσαν στην αγορά.
Το καταφέραμε. Ήδη από τα πρώτα της βήματα η G700 χτύπησε ευαίσθητες χορδές στο συλλογικό υποσυνείδητο καταφέρνοντας να γίνει ένα μικρό αλλά ηχηρό καμπανάκι αφύπνισης για πολλούς συνομήλικους μας και μη. Στην πορεία της G700, η «γενιά των 700 ευρώ» έγινε διακριτό κοινωνικό φαινόμενο, αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και αναλύσεων στα ελληνικά και ξένα Μέσα, πρωτοσέλιδο θέμα των εφημερίδων, έμπνευση για θεατρικά έργα και τηλεοπτικές σειρές, ορατή κοινωνική ομάδα που τα κόμματα επιχείρησαν να εκπροσωπήσουν, να καπελώσουν ή να αντιπαρατεθούν πολιτικά γύρω από τα συμφέροντα της. Μια ομάδα νέων παιδιών την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκρινε σκόπιμο να καλέσει στην ημέρα Δημοκρατίας τον Ιούλιο του 2007.
Εισβάλαμε για τα καλά στη δημόσια ατζέντα. Δεν πατήσαμε όμως την μπανανόφλουδα της πολιτικής και μιντιακής δημαγωγίας που αναπτύχθηκε γύρω από το νέο κοινωνικό φαινόμενο. Ευθύς εξαρχής δηλώσαμε αντίπαλοι της κλάψας και της μιζέριας, του αριστερού δήθεν, του λαϊκισμού και της πελατειακής δημοκοπίας, αλλά και των υπερ-απλουστευμένων φιλελεύθερων και συντηρητικών δοξασιών. Στηλιτεύσαμε επίσης νοοτροπίες της γενιάς μας με τις οποίες δεν συμφωνούσαμε, ειδικά τους χλιδάνεργους, αλλά και τη φυσική ροπή στην πολιτική αδιαφορία και την αποχή.
Στα πεντέμισι χρόνια λειτουργίας προτάξαμε συστηματικά πρακτικές, ευρωπαϊκές, πλην όμως αντιδημοφιλείς για πολλούς λύσεις σε σημαντικά ζητήματα (Agenda G700), τα οποία τα Μέσα καπηλεύονταν και οι πολιτικοί απλά διαπίστωναν ρητορικά, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τα λύσουν πρακτικά, καθώς υπήρχε κόστος. Κόστος από τη σύγκρουση με την παραδοσιακή εκλογική πελατεία, καθώς και τα οργανωμένα εγωιστικά συμφέροντα, που πέρα από τα συνήθη οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά (συντεχνίες του κράτους, πάσης φύσεως προσοδοθήρες - ραντιέρηδες και πιράνχας της ιδιωτικής και δημόσιας οικονομίας), είχαν και σαφή δημογραφικό πρόσημο. Οργανώνονταν γύρω από τους αριθμητικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρούς «χρυσούς» μεσο-υπερήλικες βολεμένους Έλληνες πολίτες. Ως επί το πλείστον τη γενιά του Πολυτεχνείου που λειτούργησε ως φρουρά του μεταπολιτευτικού status quo.
Αυτές ακριβώς οι προτάσεις και οι ιδέες προσδιόρισαν και τη στάση μας στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ατομικά, ο καθένας και η κάθε μία από εμάς μπορεί να είχε τις αντιλήψεις και τα πιστεύω του, την κομματική ή μη ταύτισή του, ακόμα και συμμετοχή. Συλλογικά, όμως, στηρίξαμε πολιτικές συμβατές με την ατζέντα της G700 για "Λευτεριά απ’ τη Μεταπολίτευση", ρήξη με το σύστημα Ελλάδα, ενίσχυση της γενεακής δικαιοσύνης και δημιουργία ενός New Deal για τη νέα γενιά.
Αν και προοδευτικοί, ουδέποτε μας θάμπωσαν οι μεγάλες ιδεολογικές αφηγήσεις της βιομηχανικής εποχής, ο σοσιαλισμός και ο φιλελευθερισμός παρότι λάβαμε μέρος ως καλεσμένοι σε διάφορα ιδεολογικοπολιτικά φόρα. Ούτε φυσικά στοιχηθήκαμε πίσω από κόμματα, παρά το γεγονός ότι συνευρεθήκαμε με πολλούς από τους εκπροσώπους τους, ενώ σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το Σεπτέμβριο του 2007 και μετά είχαμε το θάρρος να στηρίξουμε ή να απορρίψουμε ανοιχτά διαφορετικά κόμματα ανάλογα με το εκάστοτε διακύβευμα και κριτήριο τη δική μας γενεακή ατζέντα. Σε βαθμό παρεξήγησης...
Σκοπός ήταν πάντα η λειτουργία της G700 ως ενεργού μέλους της κοινωνίας των πολιτών και συγκεκριμένα του κινήματος του διαδικτύου - Netroots που προωθεί μια ατζέντα γενεακής δικαιοσύνης και στηρίζει τους νέους. Η λογική μας ήταν ότι τα blogs είναι κάτι παραπάνω από ένας εύκολος και φτηνός τρόπος δημοσίευσης απόψεων. Είναι πρωτίστως ένα εργαλείο που ενδυναμώνει την κοινωνία των πολιτών.
Πρώτον, θέτει στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης μια ατζέντα για αλλαγές.
Δυστυχώς και κατ´ αναλογία της ελληνικής ατροφικής offline κοινωνίας πολιτών, το ελληνικό διαδίκτυο δεν έχει βρει ακόμη το δρόμο του προς αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση του εξαντλείται στην ηλεκτρονική παραδημοσιογραφία των εκβιασμών, της εντυπωσιοθηρίας και της "δολοφονίας χαρακτήρων" ενώ και τα όποια "κινήματα του Διαδικτύου" ξεφουσκώνουν πολύ γρήγορα καθώς δεν διαθέτουν πολιτική ραχοκοκαλιά, συστηματική παρουσία και παρέμβαση στα δημόσια πράγματα. Κι όμως το διαδίκτυο αποτελεί ένα πανίσχυρο εργαλείο, μαζικό, φθηνό και ασύλληπτα δημοκρατικό, για όποιον επιθυμεί να διεμβολίσει τη δημόσια ατζέντα εκφράζοντας υπαρκτά και δίκαια κοινωνικά αιτήματα. Οι κομματικές και επιχειρηματικές ελίτ χάνουν ένα μικρό μέρος της εξουσίας που διαθέτουν να διαμορφώνουν την ημερήσια διάταξη της δημόσιας συζήτησης, ενώ τα παραδοσιακά μέσα χάνουν το αποκλειστικό προνόμιο στην ενημέρωση. Η επί πεντέμισι χρόνια παρουσία και δράση της G700 αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Δεύτερον, προσφέρει κοινωνική στήριξη σε ομάδες που την έχουν ανάγκη. Με αυτή τη λογική δημιουργήσαμε το "Συνήγορο του Εργαζόμενου" στον οποίο μπορούσε κάποιος να απευθυνθεί διαδικτυακά και να λάβει απαντήσεις σε ερωτήματα γύρω από εργασιακά ζητήματα.
Ταυτόχρονα, επιχειρήσαμε να βγούμε κι εκτός blogoσφαιρας. Να γίνουμε grassroots. Δεν καταφέραμε να έχουμε διάρκεια. Όμως, στον ένα περίπου χρόνο (2008-2009) που διήρκησε αυτή μας η προσπάθεια μετρήσαμε ορισμένες σημαντικές επιτυχίες.
Τον Φεβρουάριο του 2008 κινητοποιηθήκαμε και πετύχαμε τη μεταμεσονύκτια λειτουργία του Μετρό της Αθήνας κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ήταν η επιτομή της ενορχήστρωσης μιας επιτυχούς καμπάνιας χωρίς βία, χωρίς αίμα, καταστροφές ή βανδαλισμούς.
Παράλληλα συνεργαστήκαμε με άλλες ομάδες της κοινωνίας των πολιτών για την προώθηση της αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές, εξέλιξη για την οποίαβραβευτήκαμε με το βραβείο του "Ευρωπαίου Πολίτη" του 2008 μαζί με άλλες 35 οργανώσεις και θεσμούς ανά την Ευρώπη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προηγουμένως, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, στη συνάντησή μας στο Προεδρικό Μέγαρο τον Δεκέμβριο του 2008 όπου προσήλθαμε να καταγγείλουμε τη βία και τους βανδαλισμούς κατά τα "Δεκεμβριανά", είχε αναγνωρίσει τη γενεακή δικαιοσύνη ως βασική συνιστώσα της κοινωνικής δικαιοσύνης και τη G700 ως πρωτοπόρο στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη.
Πάνω απ’ όλα, σαν ενεργά μέλη του κινήματος του διαδικτύου, των Ελλήνων netroots, δεν σταματήσαμε ποτέ να κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου για τη γενεακή και κοινωνική καταιγίδα που είδαμε να μας χτυπάει την πόρτα. Αναδείξαμε τόσο εντός Ελλάδας όσο και εκτός το ζήτημα της εργασιακής επισφάλειας των νέων, προειδοποιήσαμε για τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε δουλοπαροικία του χρέους, είδαμε τη χρεοκοπία να έρχεται, όταν στην Ελλάδα επικρατούσε η θεωρία της θωρακισμένης οικονομίας, περιγράψαμε επακριβώς την επερχόμενη κρίση αμέσως μετά τα Δεκεμβριανά, προσπαθήσαμε έγκαιρα να αναδείξουμε τις επιπτώσεις της μεταρρυθμιστικής αδράνειας, η οποία σε συνδυασμό με την κρίση καθιστά τη γενιά μας "γενιά Ιφιγένεια", μια χαμένη γενιά που καλείται να θυσιαστεί για να σωθεί η χώρα.
Δυστυχώς, παρά τις προειδοποιήσεις και τις προτάσεις μας για μεταρρυθμίσεις (Ατζέντα G700) δεν εισακουστήκαμε.
Τα ίδια κόμματα και Μέσα που έκαναν μόδα τη «γενιά των 700 ευρώ», αγνόησαν παντελώς την ατζέντα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχε προχωρήσει από καιρό. Οδήγησαν έτσι τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα. Με αφορμή την παγκόσμια τραπεζική κρίση του 2008, η Ελλάδα σήμερα βιώνει τη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση που έζησε μετά το ’50. Μια κρίση που πηγάζει ΚΑΙ από τη συσσωρευμένη γενεακή ανισότητα όπως αυτή αποτυπώνεται κυρίως στη δημόσια υπερχρέωση και στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.
Αυτή ακριβώς η πραγματικότητα της οξείας κρίσης έχει αλλάξει ριζικά και τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε και έδρασε η G700 από τον Ιανουάριο του 2007 και μετά. Και δεν αναφερόμαστε απλά στη δραστική περικοπή του βασικού μισθού κάτω από τα 700 ευρώ.
Δεν υπάρχει πια γενιά των 700 ευρώ με την έννοια που αυτή υπήρχε το 2007.
Καταρχάς, η γενιά των 700 υπήρξε ένα κοινωνικό ζήτημα εντός μιας κοινωνίας δανεικής ευημερίας, η οποία τον όποιο πλούτο που παρήγαγε, τον κατένειμε με τρόπο μη βιώσιμο, γενεακά και κοινωνικά άδικο. Σήμερα η φούσκα έσκασε και τη θέση της εικονικής ανάπτυξης έχει πάρει μια πραγματικότητα συνεχιζόμενης οξείας ύφεσης και συρρίκνωσης. Ζούμε σε μια κοινωνία γενικευμένης επισφάλειας, όπου το ζήτημα των νέων είναι μεν κεντρικό, ωστόσο δεν κυριαρχεί πια απόλυτα καθώς μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της μεσαίας και εργατικής τάξης έχουν διολισθήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Βαδίζουμε σταδιακά απ' τη γενιά των 700 στο πρεκαριάτο. Τα αποτελέσματα των γενεακά άδικων πολιτικών χτύπησαν πια τους θύτες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Επιπρόσθετα, έχουν αλλάξει τα ειδοποιά στοιχεία της επισφάλειας που αντιμετωπίζει η γενιά μας. Όταν ανεβάσαμε την G700 στην μπλογκόσφαιρα τον Ιανουάριο του 2007, η ανεργία των νέων ήταν απλά μία ακόμη παράμετρος μιας δύσκολης αγοράς εργασίας. Σήμερα, η ανεργία των νέων αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κοινωνικό πρόβλημα. Ένας στους δύο πλέον είναι χωρίς δουλειά. Δεκάδες χιλιάδες αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό.
Παράλληλα, τα τελευταία δυόμιση χρόνια, άλλαξε ριζικά ο χάρτης των νέων μέσων δικτύωσης. Το 2007 τα blogs μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας με τον αριθμό τους να τριπλασιάζεται κάθε χρόνο και τα παραδοσιακά Μέσα να εκστασιάζονται με συνεχή αφιερώματα για τη νέα μόδα. Σήμερα αυτό πια δεν ισχύει. Το blogging έχει περιοριστεί σε εμβέλεια με το twitter και το Facebook να έχει κυριαρχήσει κατά κράτος. Υπερτερεί πια οτιδήποτε απαιτεί σύντομα, συνθηματολογικά μηνύματα, χαλαρή επικοινωνία της ατάκας χωρίς ανάλυση και χωρίς να χρειαστεί κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να επικοινωνήσει. Παρότι μπήκαμε δυνατά και σ’ αυτό το πεδίο η αλήθεια είναι ότι παραμένουμε αμετανόητοι bloggers.
Τέλος, στα πεντέμισι χρόνια που μεσολάβησαν άλλαξαν ως ήταν αναμενόμενο και οι ζωές των πρωταγωνιστών της G700. Κάποτε ήμασταν ηλικιακά και εργασιακά στον μέσο όρο. Γεωγραφικά όλοι στην Ελλάδα. Εκπροσωπούσαμε όλοι αυθεντικά τη γενιά μας. Πλέον, ουδείς στην ομάδα είναι κάτω των 30. Εργασιακά, αν και όχι όλοι, έχουμε ξεφύγει από το στενό πλαίσιο κοινωνικής αναφοράς της γενιάς των 700 ευρώ. Κάποιοι έχουν καταφέρει να θεμελιώσουν θέση στην μεσαία τάξη της χώρας και οι επαγγελματικές ενασχολήσεις τους είναι ασύμβατες με τις ανάγκες και το προφίλ της κίνησης. Έχουν προ πολλού αποχωρήσει. Άλλοι πάλι έχουν συνθλιβεί από την κρίση με αποτέλεσμα τα 700 να τους φαίνονται μαγικό νούμερο. Ζητούμενο γι’ αυτούς η προσωπική επιβίωση. Σε ό, τι αφορά τον τόπο διαμονής, επίσης, κάποιοι έχουν εγκαταλείψει από καιρό την Ελλάδα, ορισμένοι πάλι ετοιμάζονται να φύγουν εντός μηνός για να κάνουν μια νέα αρχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους, λόγους δομικούς που έχουν να κάνουν με το μεταλλασσόμενο τοπίο της οικονομικής ανασφάλειας και της κοινωνίας στην Ελλάδα, αλλά και λόγους προσωπικούς των μελών της ομάδας, η G700 έκλεισε τον κύκλο της. Το ταξίδι που ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 2007 έφτασε στο τέλος.
Στο ταξίδι αυτό ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν οι σχολιαστές του blog, αλλά και των υπόλοιπων μέσων δικτύωσης, οι οποίοι έδωσαν ζωντάνια στην κοινότητά μας με τον πλουραλισμό των απόψεών τους και την κριτική τους. Πολλοί βρίσκονται από την πρώτη μέρα μαζί μας. Κάποιοι εγκατέλειψαν. Με κάποιους τσακωθήκαμε. Τους ευχαριστούμε θερμά όλους και ζητάμε συγγνώμη από όσους αδικήσαμε.
Αυτό είναι το τελευταίο post που αναρτούμε στο διαδίκτυο. Το επόμενο διάστημα μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου 2012 θα αναρτώνται στο blog κείμενα για τη G700 υπό τη μορφή αφιερώματος. Τα κείμενα θα υπογράφουν επώνυμα ή ψευδώνυμα απλοί πολίτες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί αναλυτές, bloggers και σχολιαστές της G700. Παρακαλούμε όσους θέλουν να γράψουν κάτι να το στείλουν στοgenia700@gmail.com. Τα κείμενα θα ξεκινήσουν να αναρτώνται από τις 20 Αυγούστου και μετά έτσι ώστε να διαβαστεί το παρόν τελικό κείμενο και να ενημερωθούν οι αναγνώστες για το κλείσιμο του blog. Το blog δεν θα κατέβει, αλλά θα παραμείνει ανεβασμένο για όσους θέλουν να το μελετήσουν ή να βρουν υλικό για διάφορα θέματα που τους ενδιαφέρουν.
Σήμερα κλείνει ένας κύκλος. Η γενιά μας, όμως, έχει ακόμα δρόμο να διανύσει. Δεν έχει γράψει παρά τα πρώτα κεφάλαια στο βιβλίο της δικής της ζωής. Όσο δύσκολη κι αν είναι σήμερα η κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι εμείς θα κληθούμε να πρωταγωνιστήσουμε στην αναστήλωση της χώρας σε όλα τα επίπεδα και απ’ όλα τα μετερίζια.
Οι παλιοί βρίσκονται με το ένα πόδι στην απόσυρση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν τι συνέβη. Οι περισσότεροι δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, στην καλύτερη δίνουν μια μάχη εξιλέωσης από τις αμαρτίες της Μεταπολίτευσης.
Αν και ως G700 είμαστε αγανακτισμένοι με τον τρόπο που η πολιτική τάξη, η πλειονότητα των Μέσων και μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν την κρίση, θεωρούμε ότι η κρίση αποτελεί ευκαιρία για ανατροπή του status quo. Η γενιά μας έχει τεράστια ευθύνη να επιδείξει ηθικό σθένος. Από τον τρόπο που εμείς θα λειτουργήσουμε στην προσωπική και συλλογική δημόσια ζωή θα εξαρτηθεί η ποιότητα του νέου κύκλου που θα ανοίξει για τη χώρα σε μερικά χρόνια. Αρκεί να μην εγκλωβιστούμε σε ακραίες συναισθηματικές εξάρσεις. Αρκεί να μην επαναφέρουμε στο προσκήνιο ψευτο-ιδεολογήματα, διχαστικές προσεγγίσεις ή πολυσυλλεκτικές "λύσεις σούπα". Είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να διαψεύσουμε τους πάντες με τις ατομικές και συλλογικές μας επιλογές. Το τέλος της κρίσης πρέπει να μας βρει νικητές. Κανείς μας δεν θέλει να ζήσει ή να λέει ότι προέρχεται από μια χώρα παρία, μαύρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική τρύπα στη Βαλκανική. Δεν θέλουμε να γίνουμε χαμένη γενιά. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, απαιτείται να θέσουμε τις δικές μας άμεσες κοινωνικές και πολιτικές προτεραιότητες. Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου